Bij patiënten met ALS ontstaat gedurende (het einde van) het ziekteverloop vaak de indicatie om een permanente voedingssonde te plaatsen vanwege slikstoornissen. Er wordt vanwege het definitieve karakter van sondevoeding bij deze patiënten en het comfort ten opzichte van een neusmaagsonde over het algemeen gekozen voor een PEG sonde of een radiologisch geplaatste variant (PRG).

Regelmatig wordt er vanwege (snelle) progressieve longfunctievermindering ten gevolge van de spierzwakte besloten al eerder een PEG sonde te plaatsen, terwijl de slikklachten op dat moment nog niet zo uitgesproken zijn dat er al een indicatie is voor sondevoeding.Deze progressieve ademhalingsspierzwakte maakt de juiste timing van PEG plaatsing lastig, aangezien sedatie dan meer risico’s met zich meebrengt. De grond waarop beslist wordt of een patiënt met ALS pulmonaal nog in staat wordt geacht om sedatie te ondergaan bestaat uit het meten van de longfunctie. De vraag dient zich echter aan of de gemeten longfunctie wel een reële situatie weergeeft. De meting zelf is vaak onbetrouwbaar omdat patiënten moeite hebben om het mondstuk bij de longfunctiemeting goed in de mond vast te houden en met de mond te omsluiten.

In een retrospectieve analyse die in 2017 uitgevoerd is op de afdeling, werd bij 45 patiënten met ALS in de periode van 2009 tot 2016 gebruik gemaakt van sedatie in de vorm van midazolam (+/- fentanyl) bij het plaatsen van de PEG sonde. Echter, in theorie lijkt het toedienen van het alternatief propofol veiliger dan midazolam (+/- fentanyl) vanwege de kortwerkende eigenschappen, nauwkeurige toedieningswijze en daardoor veiligere en meer voorspelbare effecten dan midazolam-sedatie. Sinds 2016 is daarom bij patiënten met ALS meestal propofol-sedatie (+ alfentanil en esketamine) gebruikt tijdens deze interventie. Van deze patiënten willen we in deze studie de medische dossiers retrospectief analyseren om de bijwerkingen van de propofol-sedatie tijdens het plaatsen van de PEG sonde goed in kaart te kunnen brengen.